Verhalende dans met Mohamed Yusuf Boss

''Ik ben altijd geīnteresseerd geweest in het delen van verhalen,'' vertelt Mohamed. Danser, choreograaf, leraar en theatermaker. Hij zit in de grote zaal van theater De Machinefabriek, waar ze druk bezig zijn met het repeteren voor een dansvoorstelling. Zijn ogen dwalen hier en daar wat af. Maar als hij vertelt over zijn reis in de danswereld zie je volle focus. Want betrokken is 'ie. Ooit trok hij naar Groningen om te studeren, inmiddels doet hij niet anders dan dansen. Of hij laat anderen bewegen. In beweging brengen. Het overbrengen van dat wat het leven mooi maakt: het perspectief van je medemens. Hier begon hij mee bij het UDC, daarna ging hij naar Lucia Marthas. Lesgeven en aan wedstrijden meedoen. Maar hij ging verder. Van solovoorstellingen tot samenwerkingen met onder meer Station Noord en het Grand Theatre. Als het maar om dans draaide. Maar wel met een verhaal.

''Het perspectief van een ander is waardevol, daar kan je van leren. Het is als het ware een spiegel van je eigen situatie'', vertelt hij. Hij wil iets overdragen. Dat begint al bij zijn naam: Mohamed is zijn geboortenaam, Yusuf de naam van zijn vader en Boss die van zijn opa. Lijnen voortzetten, of het nou die van familie of van verhalen zijn. Dat zie je terug in zijn werk. Zo ging zijn eerste solovoorstelling over het verhaal van zijn moeder. Tien intense minuten. Over hoe zij met een drie maanden oude Mohamed naar Nederland kwam en haar weg moest vinden. Die ervaring is vertaald in dans. Een nieuwe laag, een nieuwe beleving. ''Ongehoorde perspectieven verdienen een podium. Het helpt je vertragen, haalt je uit het dagelijkse.''

Duidelijk is dat Mohamed een filosofie heeft. Geloof. In mensen, verhalen en gevoel. Dat laatste kan je niet uitzetten, zegt hij. ''Kunst, en dus ook dans, moet je op gevoelsniveau ervaren. Niet hoofdelijk. Dat je even niet zo goed weet wat je ermee moet.'' Bij dit geloof hoort ook een missie. Mensen in aanraking laten komen met elkaar door middel van dans en theater. Dat begint bij de jeugd.

Mohammed is namelijk erg betrokken bij Jonge Harten. Een eigenzinnig, jaarlijks theaterfestival dat mensen samenbrengt en onderwerpen bespreekbaar wil maken. Met jongeren op de planken, in de organisatie en het publiek. Met onderwerpen die hén aanspreken. ''En dat maakt Jonge Harten anders dan anders. Nog steeds vernieuwend. Je moet de jeugd erbij betrekken, inspelen op hun belevingswereld.'' Jongeren kunnen kiezen waar ze heen willen. Er is iedere editie een palet aan voorstellingen, workshops en andere creatieve uitingen. Zo maken ze er zelf deel van uit. ''Dat is zo belangrijk'', zegt Mohammed. ''Vroeger moést je van school naar een bepaalde voorstelling toe. Dat werkt niet. Geef de jeugd de ruimte en ze maken hun eigen keuzes.''

Naast een band met theater, dans en de jeugd heeft hij ook een sterke connectie met Groningen. Mohammed is een echte noorderling. Zijn roots liggen in Somalië, maar zijn hart is in Groningen. Ambassadeur, noemt hij zichzelf ook wel. Fan van Stad en Ommeland is hij zeker. ''Groningen heeft iets speciaals. Of het nou de omgeving is of de sfeer. Het leeft hier.'' Anders dan in bijvoorbeeld Amsterdam, vindt hij. Daar heerst een oncontroleerbare drukte, hier is er balans. ''Een dagje randstad is vermoeiend, het Noorden geeft juist energie.'' 

Werken doet hij in de stad, wonen in Zuidhorn en tot rust komen doet hij in het ommeland. ''Niet normaal fijn,'' zo omschrijft hij de provincie. ''Zo ruim, zo mooi en zo fijn voor de kids. We gaan vaak naar de omgeving van Kloosterburen. Heerlijk wandelen, de kop leeg. Groningen geeft. Dit is mijn plek.''