De eeuwige jachtvelden

Een muzikale voorstelling over je (n)ergens thuis voelen, naar het meesterwerk van Nanne Tepper.

“Dit is het dorp dat je achter je laat, dit is het thuis dat je af moet zweren. Dit is de plek waar je weg moet gaan Om er ooit, op een dag, naar terug te keren.”

‘De eeuwige jachtvelden’ voert je mee naar de wereld van Victor, Lisa en hun zusje Anna, die opgroeien in een uitgestorven dorp. De liefde in het gezin wordt aangevreten door een vader met drankzucht en een moeder die haar gezin probeert te ontvluchten. Victor en Lisa vinden een thuis bij elkaar en naarmate ze verder opgroeien, groeit de liefde met ze mee. Er ontstaat een soms ongemakkelijk, soms broeierig verlangen. In het dorp wacht hen geen toekomst en hun enige optie is om te vertrekken naar de stad. Als ze daar samen een huis bewonen, schudt de liefde haar kinderlijkheid af en is er plaats voor een grootse, allesomvattende hartstocht.

“Ze lachen, en ze omhelzen en kussen, en het is vreemd maar prachtig mooi.”

‘De eeuwige jachtvelden’ is de debuutroman van Nanne Tepper (1962-2012). Dit meesterwerk won in 1996 de Anton Wachterprijs en is voor deze voorstelling bewerkt door Sophie Kassies. Naast de intense thematiek staat Teppers werk bekend om zijn humor en ironie, die op onverwachte momenten lichtheid bieden.

“Langs talloze perspectiefwisselingen, brieven, herinneringen en herhalingen beneemt Tepper je de adem.” (Trouw)

De pers over de roman ‘De eeuwige jachtvelden’: 

de Volkskrant: “De meeslepende roman, voorzien van vitale, vaak zeer geestige dialogen en schaamteloos ontroerende scènes, bewijst zijn niet geringe talent als verteller en als stilist.”

NRC: “Het werk van een waarachtig schrijver.”

De pers over eerdere voorstellingen van Mevrouw Ogterop:

“Het is een sterk debuut van een nieuwe gezelschap, dankzij formidabel acteerwerk en een scherpe tekst.” – NRC over Ik stond in een kutvoorstelling maar mijn haar zat wel heel goed ★★★★

“Mevrouw Ogterop zet zich zichzelf hiermee op de kaart als een serieus te nemen speler.” – Theaterkrant over Ik zou liever Angel heten

"Ik zou liever Angel heten’ is een knap gespeelde carrousel van sociale verwachtingen.” – De Volkskrant over Ik zou liever Angel heten ★★★★

“Lotte Dunselman en Wouter van Oord plaatsen de personages fenomenaal in een patroon van fantastische regie-effecten. Het is een obsederende ervaring, hoe ze als onderdeel van een hermetisch gemetseld proces van spel, mimiek en intonatie hun figuren naar de realiteit slepen.” – Dagblad van het Noorden over Ik zou liever Angel heten ★★★★★

“Een ware tour de force.” – Theaterkrant (Keuze van de Criticus) over De kant van Ada 

“Dunselman zet een kwetsbaar en invoelbaar personage neer.” – NRC over De kant van Ada ★★★★